jedno podanie

Kiedy dostaję pytanie o ulubionego piłkarza, wszyscy od razu wypalają: “Pewnie Messi”. Nie jest tajemnicą, że bliżej mi do Barcelony niż Madrytu, ale piłkarz, od którego wszystko się zaczęło niewiele ma wspólnego z Hiszpanią. Mój bohater i idiol, na którego widok rzuciłabym się do rozmowy i po autograf jak niewiele myśląca 16-latka? Thierry Henry ❤

Nie pamiętam jaki to był mecz, ale wiem, że kuzyn go oglądał, a ja zapytałam, co to za jeden, bo fajnie gra. I tak maszyna ruszyła.

W pokoju plakaty, naklejki, zeszyty i inne dziwne rzeczy ? Do dzisiaj w rodzinnym domu, jak wejdziecie do mojego pokoju, to traficie gdzieś na Henry’ego. ? Złapałam totalną zajawkę na tego gościa i Arsenal, a później kiedy przeszedł do Barcelony, zaczęła się faza na ligę hiszpańską. Pamiętam jak dziś własnoręcznie zrobioną tapetę na kompie po triumfie w Lidze Mistrzów w 2009 roku z jego cytatami (w końcu tylko tego tytułu mu wtedy do kolekcji brakowało). Szkolne prezentacje, jak tylko temat był dowolny, również dotyczyły Henry’ego. ?

Na żadnego innego piłkarza później już takiej zajawki nie miałam. Szanuję Messiego, Iniestę, Buffona i wielu innych, ale to był inny wymiar. Może też dlatego, że byłam gówniarzem, ale to już mniejsza z tym ? Ten gość był kolejnym zapalnikiem, który zaszczepił we mnie bakcyla na piłkę nożną. Jak go kiedyś spotkam, to mu za to osobiście podziękuje. ?

W Henrym nie imponowała mi tylko jak gra, ale też to jak zachowywał się poza boiskiem. Czytaliście kiedyś jego wywiady?

“Nie czuję się bohaterem. Bohaterem jest ktoś, kto znajdzie lekarstwo na raka. Bohaterami są lekarze, którzy leczą ludzi”.

Mega dystans, mega pokora. Oczywiście wiem, pamiętam mecz z Irlandią itd. Ale cóż nikt nie jest nieskazitelny.

Na żywo Titiego nie było mi dane niestety oglądać. Do dzisiaj wyrzucam moim rodzicom, że nie zabrali mnie do Krakowa, jak Barca grała z Wisłą Kraków. Piłkarze podobno chodzili wtedy swobodnie po mieście i robili sobie foty z ludźmi. ? Pamiętam nawet jak w RMFie jeden gość się chwalił, że wyłapał cztery autografy Henry’ego i chce je sprzedać na Allegro (idiota!).

Ja na razie Henry’ego odwiedziłam jedynie w Arsenalu, gdzie zachwycałam się jego pomnikiem, a podczas zwiedzania stadionu słuchałam jak zaczarowana opowieści… ochroniarza, który zaczepiony opowiedział mi dokładnie, gdzie siedziała stara ekipa Arsenalu w szatni i gdzie Henry wygłaszał swoje przemowy do drużyny.

Może jeszcze kiedyś będzie mi dane zobaczyć mojego mistrza na boisku? Jakiś mecz legend czy coś? Mam na to ogromną nadzieję, bo naprawdę nie wiem, czy kiedyś ktoś mnie jeszcze bardziej zachwyci w piłce nożnej. Są piłkarze jak np. Messi, którzy są geniuszami, a mimo to nie zrobili na mnie takiego wrażenia jak Thierry Henry. To chyba taki rodzaj sentymentu, że nigdy nie odważymy się nawet przed sobą przyznać, że jest ktoś lepszy. Zresztą meczów tak jak wtedy, kiedy grał on, już nigdy potem nie zdarzyło mi się przeżywać.

Wy też tak macie/mieliście? Kto dla Was był/jest piłkarskim guru? Dla kogo świrowaliście za dziecka z plakatami itd.? Pochwalcie się! ? Mam nadzieję, że nie tylko mi tak odbijało ?

Łapcie trochę moich wspomnień z Emirates Stadium (rok 2013)